Op vrijdag 14 juli liepen wij in Glastonbury een Christelijke boekhandel binnen. Na even snuffelen zagen we op één van de planken enkele doosjes met wierook met wel héél bekende namen voor ons: Abbey, Priory, Cathedral, Basilica en Sanctuary. Ook de korreltjes hadden dezelfde kleur en samenstelling als die in onze potten.

Al vanaf het begin van overname van ons bedrijf vertelden we mensen dat deze geuren gemaakt werden door monniken in Engeland. Dit hadden we zo van de vorige eigenaar van ons bedrijf gehoord. Maar ja, wie het maken en hoe het gemaakt wordt… dat wisten we eigenlijk niet. Totdat we dus in het boekhandeltje kwamen. En ja, op de achterkant van de doosjes stond het adres van het klooster.

Het klooster bleek op anderhalf uur rijden van Glastonbury te liggen en dus vertrokken we de volgende dag met goede moed. Bij aankomst daar bleek er een klein café met winkel te zijn bij een grote parkeerplaats waar een enorm landgoed lag die toegankelijk was voor het publiek. Een plek met veel grote bomen en een prettige energie. We besloten maar gelijk naar het klooster te lopen. De kapel was opengesteld, maar het leek vreemd om aan te bellen bij het klooster zelf. Echter, juist op dat moment kwam Clarence aanlopen, een jongen die naar eigen zeggen in retraite was bij het klooster. We legden hem ons verhaal uit en hij raadde ons aan om het hek door te gaan en gewoon aan te bellen bij de monniken.

Zo gezegd zo gedaan. Na een hele tijd wachten kwam er een monnik aan de deur, die wij het verhaal uitlegden. Hij begreep dat we interesse hadden om het proces te zien van het wierook maken. Echter, we kwamen onverwacht aan en het dagrooster was ook vol. Maar na even denken vertelde hij ons dat de abt ons waarschijnlijk toch graag wilde ontmoeten. Want dat bleek degene te zijn die over de wierook ging.

Hij liep weg en even later kwam de abt, Father Francis, aan de deur. Hij liet ons binnen en na een korte introductie vertelde hij dat hij om kwart voor drie een half uur tijd voor ons kon vrijmaken. Of we bereid waren ’s middags terug te komen. Natuurlijk wilden we dat, we waren maar wát dankbaar dat hij überhaupt de tijd wilde nemen. Zo gezegd zo gedaan. Na een grote kom soep bij het cafétje en wat gesnuffel daar, liepen we terug naar boven, naar het klooster. We waren aan de vroege kant toen we Clarence weer tegenkwamen en hem vertelden dat we een afspraak hadden met de abt en dat we eerst nog even een blik wilden werpen in het kapelletje. Hij nam ons gelijk mee, want het bidden ging zo starten. Even later zaten we in het kapelletje, en hoorden we de sonore stemmen van de monniken die bepaalde passages uit de bijbel zongen.

Na vijf minuten waren ze klaar en liepen we buiten de abt tegemoet. Hij begeleidde ons naar beneden, naar het oude gebouw waar de wierook vroeger werd gemaakt en opende de schuur ernaast.

Hij vertelde dat de monniken van het Benediktijner klooster al 100 jaar wierook maken en dat het een goede bezigheid is die ook nog een bijdraagt aan inkomsten voor het onderhoud van het klooster.

De frankincense wordt geïmporteerd uit Soedan en die wordt door een vloeistof gehaald om het stof te verwijderen (waardoor de harskorreltjes lijken te glanzen).

Daarna worden bij verschillende soorten extra harsen toegevoegd en mengsels van etherische olie.

Elke geur wordt met de hand gemaakt, aan de lucht gedroogd en wordt verkocht binnen Engeland, maar ook veel buiten de landsgrenzen, zoals bij ons.

We hebben enorm genoten van het verhaal van Father Abbot Francis en zijn hem erg dankbaar voor zijn tijd. Toen wij met hem terug naar boven liepen na de rondleiding zei hij ‘Jullie wonen toch ook in een straat genaamd naar Mary? Rosemary?’. Eerst begrepen we niet wat hij bedoelde, maar hij bleek ons bedrijf op te hebben gezocht op het internet na onze ontmoeting en de straatnaam ‘Rozemarijnstraat’ te hebben gelezen. Fantastisch, wat een mooi mens.